Η συγγνώμη που κάθε Έλληνας οφείλει να ζητήσει...

Ήταν 14 Νοεμβρίου 2014 όταν όλη η Ελλάδα αγανάκτησε και το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα αντίκρισε μια πρωτοφανή ανατροπή δεδομένων, μία από τις λίγες φορές που μία ασήμαντη εθνική ομάδα κερδίζει έναν πρωταθλητή Ευρώπης. Το παρεάκι του Λαρς Όλσεν και ο Γιόαν Σίμουν Έντμουντσον της Havnar Bóltfelag (ομάδα της πρωτεύουσας των Νήσων Φερόες) έδωσαν στο νησιωτικό κρατίδιο την πρώτη του νίκη από τον Ιούνιο του 2011 και ένα αίσθημα αιδώς στο Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ας πιάσουμε τα πράγματα όμως από την αρχή... Βλέπετε, αφού η Εθνική Ελλάδος ηττήθηκε από την αντίστοιχη της Κόστα Ρίκα στη Βραζιλία, στο δρόμο της επιστροφής ο κ. Σάντος δεν ακολούθησε ως την Αθήνα, αλλά αντίθετα επέλεξε την Εθνική Πορτογαλίας (την οποία και οδήγησε στους ομίλους του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου), ίσως λόγω της αχαριστίας ορισμένων Ελλήνων και της επιθετικής φρασεολογίας απέναντι στον ίδιο και στον άτυχο της βραδιάς, Θεοφάνη Γκέκα, όπως και στους τερματοφύλακες. Έτσι, ο κ. Σάντος, μετά από δύο συμμετοχές σε διεθνείς διοργανώσεις, αφήνει για 4 αγώνες στον πάγκο ως διάδοχο τον Ιταλό Κλαούντιο Ρανιέρι, ήρωα στο Κάλιαρι, τη Φλωρεντία, τη Βαλένσια και το Μονακό. Το νέο σύστημα του maestro δεν "έπιασε" και μετά από μία ισοπαλία και τρεις ήττες, ακολούθησε ανάμεσα στις δύο μικρές θητείες του Κώστα Τσάνα ο Σέρχιο Μαρκαριάν (ναι, ο Ουρουγουανός που φώναζε "μ@λ@κ@" σε ένα ντέρμπι αιωνίων), ο οποίος αντικαταστάθηκε από το Γερμανό Μίχαελ Σκίμπε, ο δεύτερος Γερμανός μετά τον "βασιλιά Όθωνα" Ρεχάγκελ. Η πρόκριση χάθηκε και στον απόηχό της έφερε μια νίκη με αντίπαλο την Ουγγαρία και πλέον ο Γερμανός μετράει μία νίκη, μία ισοπαλία και δύο ήττες στον πάγκο του "πειρατικού".

Εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου, όλοι κλάψαμε, όλοι αγανακτήσαμε, όλοι κρίναμε, όλοι βρίσαμε... Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο... Άλλοι πιο επιθετικά, άλλοι πάλι πιο συγκρατημένα. Στον απόηχο της ντροπής ο Ιταλός έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος της Εθνικής και "κατέφυγε" στην Αγγλία για λογαριασμό της Λέστερ Σίτι, η οποία μετά βίας κατάφερε την περσινή σεζόν να κρατηθεί στα "μεγάλα σαλόνια" της Αγγλίας. Ο maestro ανύψωσε αυτή τη μέτρια ομάδα και πέραν πάσης προσδοκίας, κατέκτησε με την πρώην ομάδα του Θοδωρή Ζαγοράκη το πρωτάθλημα Αγγλίας, ένα τρόπαιο που κάθε παίκτης της Λίβερπουλ (1990/91 - σήμερα) θα ζήλευε... Ο κόσμος θαυμάζει σήμερα το κατόρθωμα του προπονητή αυτού, ο οποίος σύμφωνα με μια άποψη "είναι ο μόνος άνθρωπος που τερμάτισε το Football Manager στην πραγματικότητα"...

Αν και λίγοι θυμούνται μετά το θρίαμβό του όσα τράβηξε όσο πατούσε σε ελληνικό έδαφος, οφείλουμε να σιγήσουμε μπροστά στο κατόρθωμα αυτό και να αναρωτηθούμε ένα μεγάλο "ΓΙΑΤΙ;"... Γιατί τον κρίναμε τόσο άδικα; Γιατί ήμαστε τόσο επιθετικοί;

Από την άλλη, ας ελπίσουμε να συνεχίσει και τα επόμενα χρόνια τις καλές πορείες και να εδραιωθεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο η ομάδα από τα Ανατολικά Μίντλαντς της Αγγλίας και ότι ο θρίαμβος του 2016 δεν ήταν απλώς ένα πυροτέχνημα που έλαμψε για λίγο στον έναστρο ουρανό του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Επειδή κι εγώ έκρινα κάπως επιθετικά τον τέως προπονητή της Εθνικής και, αν και όχι αναμάρτητος, θα βάλω πρώτος τον λίθο στον εαυτό μου και θα ζητήσω μια ταπεινή συγγνώμη από τον Κλαούντιο Ρανιέρι, δημόσια, στο blog μου, για όσα εκστόμιζα για έναν περίπου μήνα... Νιώθω άσχημα που τα πράγματα από το 2014 δεν πάνε καλά για τη χώρα μας, αλλά ας ελπίσουμε ότι οι επιλογές του κ. Σκίμπε θα τον δικαιώσουν και η Ελλάδα θα φωνάξει "ΠΑΡΟΥΣΑ" στο Μουντιάλ της Ρωσικής Ομοσπονδίας το 2018. Ο όμιλος φέρει δυσκολίες (Βέλγιο και Βοσνία-Ερζεγοβίνη), αλλά και ομάδες που μπορεί να μας κάνουν ένα γερό *μπαμ* (Κύπρος και Εσθονία). Χρειάζεται συνοχή, επιμονή και υπομονή, δουλειά και τάξη στο "πειρατικό", αν θέλουμε σε δύο χρόνια να σαλπάρουμε για Ρωσία...